De Coronacrisis begon met ongeloof, sensatie, nieuwsgierigheid gevolgd door spanning, angst, berusting, verveling en uit zich nu in verzet. We zijn het zó enorm zat. Let op! Dit is geen pleidooi voor een politieke discussie of een mening over hoe het wel of niet moet worden aangepakt. Dit is niet meer of minder dan een schrijven over hoe we ons over het algemeen voelen, of we het nu eens zijn met de maatregelen of niet. Iedereen is het zat. Ook de mensen die de beslissingen moeten maken.

Het kruipt ons onder de huid. Het niet meer mogen socializen, shoppen, uit eten gaan en noem het maar op. Het kuddedier wordt geïsoleerd en inmiddels is het middel erger dan de kwaal dus gaan mensen de regels overtreden.

Ook ik ben een mens, ook ik was heel volgzaam en gedwee en deed wat men van mij vroeg. Maar ook ik begin in opstand te komen. Ik wil shoppen, met vriendinnen uitgaan, met de camper op vakantie in binnen- of buitenland. Ik wil gezellig op een vol terras zitten, uit eten gaan, door de mensenmenigte lopen en me ergeren dat het zo druk is en dat niemand opzij gaat. Ik wil in de rij staan om bij een theater binnen te komen, eten in een restaurant wat volgeboekt is. Ik wil naar de film en me ergeren aan die tieners die heel melig om alles lachen bij een ontroerende film. Ik wil weer in de file staan maar ik kan nergens naar toe. Dus word ik zoals mijn dochter zo mooi zegt “niet de beste versie van mezelf”. Ik word een beetje apathisch, lach minder, voel me soms moedeloos na een persconferentie. Ik herken mezelf niet en wil ook niet zo zijn. Met een kort lontje, afstandelijk of ongeïnteresseerd. Ik heb de Netflix series wel gehad, de boeken wel gelezen. Geen zin meer in poetsen en wassen, geen zin in dezelfde outfit om thuis op de bank te zitten.

Voel je het? Wat een gezeur. En dat is het ook. Ik ben die versie van mezelf zat! Ik ben het gezeur zat! En dan komt het zonnetje ineens en hebben we na een week van sneeuw en vorst een paar dagen vol zon. En de kinderen mogen weer naar school. Als ik ’s morgens een stuk ga lopen kom ik weer allemaal ouders tegen met hun kinderen die uitgelaten zijn omdat ze weer naar school mogen. Enkele kinderen zeggen zelfs hallo tegen mij, terwijl ze mij normaal helemaal niet zien en langs me heen lopen. Maar zelfs de kleine kinderen valt het op dat mensen op straat lopen en zijn blij hun te zien. Wat een feest! Dit gevoel is een kleine opleving maar toch zijn we allemaal blij dat we lekker in de zon kunnen lopen. Maar we willen meer. De horeca mist ons maar wij missen de horeca, het sociale contact met groepen, de cultuur en alles wat er verder bij hoort.

Om dit allemaal goed te doorstaan zullen we echt moeten kijken wat we wel nog kunnen en ook naar de toekomst kijken. Een toekomst waar dit stomme virus geschiedenis is. Een toekomst waar we hopelijk bewuster gaan genieten van alles wat we nu missen.

Ik ga met mijn 3 dochters om de beurt een weekend weg. Geen terras maar wel een paar dagen samen, om bij te praten, te wandelen, spellen te doen, te lezen, gezellig samen te eten en te genieten van elkaar. Ik ga met mijn man een paar dagen weg omdat een andere omgeving ook leuk is. Samen tijd voor elkaar. Want straks als alles weer “het oude normaal” is dan hebben we het zó druk dat we weer geen tijd hebben voor elkaar. Dus nu één op één echt aandacht voor de ander en straks weer lekker tussen hele groepen mensen.

Ik wil nu weer gewoon mezelf zijn, en straks wil ik de beste versie van mezelf worden. De eerste stap is stoppen met zeuren. De zon en het voorjaar gaan mij daarbij helpen. En de mensen om me heen ook. Langzaam kruip ik weer uit mijn eigen schaduw en sta ik weer vol in het licht! Zoals ik al vaker heb gezegd: na regen komt regen komt sneeuw komt hagel komt storm komt regen en uiteindelijk komt zonneschijn!

Ik wens iedereen sterkte met het vinden van zijn of haar eigen beste versie van zichzelf!

Liefs Caroline